Dimos Dimos
Ενημερώθηκε: 9 Οκτ 2021
Μου λένε συχνά ότι οι εικόνες μου αφηγούνται ιστορίες. Ίσως γιατί ο κάθε “αναγνώστης” μέσα από τα έργα μου “διαβάζει” τις δικές του. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ αυτό το έργο με τον τίτλο “Απελευθέρωση”. Ενώ ξεκίνησα να το δημιουργώ για τις ανάγκες της ομαδικής εικαστικής έκθεσης: “ΕΚ-ΣΤΑΣΕΙΣ - Απόπειρες Απεικόνισης της Ελευθερίας" συνδέθηκε τελικά με μια αγαπημένη μου φίλη, την Ελευθερία Μιχαηλίδη που αποτέλεσε και πηγή έμπνευσής μου. Αυτή είναι η προσωπική μας ιστορία που εξελίχθηκε αναφορικά με αυτό το έργο.
Η φίλη μου υπήρξε για πολλά χρόνια μια από τις καλύτερες μακιγιέζ με θητεία στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Μια πολύ ζεστή και συναισθηματική νέα γυναίκα, ειλικρινής, αυθόρμητη, δημιουργική και στη δουλειά της άφταστη. Πέρα από φίλη, υπήρξε και συνεργάτιδά μου στα φωτογραφικά μου project. Η συνεργασία μου μαζί της μου χάρισε δύο από τις ωραιότερες εικόνες μου...
Την πρωτογνώρισα στα εγκαίνια μιας ατομικής μου έκθεσης και από τότε γίναμε φίλοι, έτσι απλά και εύκολα σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Της άρεσε πάντα η δουλειά μου, την συγκινούσε, ίσως γιατί διάβαζε μέσα από τα έργα μου τα προσωπικά της βιώματα… Δεν έγινε ποτέ η κολλητή μου, κάναμε μέχρι και μήνες για να μιλήσουμε στο τηλέφωνο ή να βρεθούμε από κοντά. Αλλά αγαπιόμασταν.
Η ιστορία λοιπόν, ξεκινά πριν από 5 περίπου χρόνια μ’ ένα τηλεφώνημα της Ελευθερίας ένα απόγευμα έξω από το Καλλιμάρμαρο όπου βόλταρα. “Δημοσθένη μου, οι γιατροί μου βρήκαν όγκο στον εγκέφαλο που πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα”... Πάγωσα…
Πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκα, η Ελευθερία μου έδινε πάντα την εντύπωση ενός πολύ γερού οργανισμού. Πώς ράγισε..;;; “Θέλω να σου πω, συνέχισε, να ζεις την κάθε σου μέρα όσο καλύτερα γίνεται γιατί τελικά η ζωή μας είναι πολύ μικρή”. Και τώρα που τα αφηγούμαι αυτά μου είναι δύσκολο να μην συγκινηθώ. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από εκείνη τη συνομιλία. Μόνο τα λόγια της και το σμπαραλιασμένο συναίσθημά μου. Στους μήνες που ακολούθησαν η Ελευθερία, χειρουργήθηκε στην καλύτερη ίσως νευροχειρουργική κλινική, στο ΙΝΙ του Ανόβερο της Γερμανίας. Πολύ θαρραλέο παιδί το κορίτσι μου. Ταξίδεψε, χειρουργήθηκε και επέστρεψε αισιόδοξη και αποφασισμένη να κερδίσει τη μάχη της. Όπως έκανε πάντα στη ζωή της. Κανονίσαμε να βρεθούμε ένα ζεστό απόγευμα στην ταράτσα ενός κεντρικού ξενοδοχείου για να γιορτάσουμε τα ευχάριστα με δροσερό κρασάκι και αναπτερωμένη διάθεση. Όταν την αντίκρυσα δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχε αδυνατίσει όμορφα, είχε αλλάξει το χτένισμά της, ήταν κομψά ντυμένη, ένα χάρμα ιδέστε! Την πιο ουσιαστική μας κουβέντα την κάναμε εκείνο το απόγευμα και στα τσουγκρίσματα των ποτηριών μας ξόρκιζα από μέσα μου το κακό - να πάει από κει που ‘ρθε και να μην ξαναγυρίσει. Ξαναειδωθήκαμε στο σπίτι της κι εκεί μου είπε ότι συνέχιζε τη χημειοθεραπεία της για να εξαλείψει και τα τελευταία υπολείματα του όγκου. Κανονίσαμε και μια φωτογράφισή της στο στούντιό μου με το καινούργιο της στυλ που τόσο της πήγαινε. Κάναμε κάμποσο καιρό να ξαναμιλήσουμε. Όταν όμως ξαναβρεθήκαμε σ’ ένα τραπέζι στο σπίτι μας ένιωσα ότι κάτι έλειπε από την Ελευθερία που ήξερα. Σαν κάτι από τη σπιρτόζικη προσωπικότητά της να είχε χαθεί οριστικά. Άρχισα να ανησυχώ ξανά για κείνη.
Οι φόβοι μου δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μερικούς μήνες μετά. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τη φωνή της. Καταβεβλημένη, βραχνή και αδύναμη. Μετάσταση..; Δεν μου ανέφερε κάτι τέτοιο. Ίσως να της το έκρυβαν ή ίσως κατά βάθος και να το γνώριζε ήδη. Μου είπε ότι είχε κουραστεί πολύ και πως ήθελε να εγκαταλείψει το σώμα της που την πρόδιδε για δεύτερη φορά. Δεν άντεξα κι έβαλα τα κλάματα. Αντί να της δώσω κουράγιο διαλυόμουν μπροστά της. “Σ’ αγαπώ Ελευθερία μου” της είπα στο τέλος με τη φωνή μου να τρέμει. “Κι εγώ σ’ αγαπώ Δημοσθένη μου” και κλείσαμε έτσι τρυφερά, αγαπησιάρικα και φοβισμένα.
Μου γινόταν όλο και πιο δύσκολο να επικοινωνώ μαζί της. Δεν το άντεχα. Είχε μετακομίσει στο εξοχικό της στο Λουτράκι όπου την φρόντιζαν οι γονείς της. Δεν μπορούσα καν να την επισκεφτώ λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, για πάνω από έναν χρόνο εκείνη καταπιανόταν με πολύ χαριτωμένες και συναισθηματικές κατασκευές χρηστικών μικροαντικειμένων: πορτ κλε, κρεμάστρες για τα ρούχα, μολυβοθήκες τα οποία πουλούσε διαδικτυακά. Δεν το έβαζε κάτω. Σε μια συνομιλία μας στο Viber μιλήσαμε πολύ. Κάποια στιγμή της έδειξα το έργο μου και της το αφιέρωσα λέγοντάς της ότι την είχα διαρκώς στον νου και στην καρδιά μου όσο το έφτιαχνα. “Είμαι πιστή στο έργο σου” μου αποκρίθηκε. Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κατάσταση της υγείας της είχε επιδεινωθεί σοβαρά. Της είχα ζητήσει να αγοράσω μερικές από τις δημιουργίες της. “Διάλεξε ό,τι σου αρέσει κι αν το έχω ήδη πουλήσει θα σου το ξαναφτιάξω μόλις σηκωθώ απ’ το κρεβάτι”. Ήταν κατάκοιτη με δύο σπασμένους σπονδύλους...
Η Ελευθερία μου έφυγε λίγες εβδομάδες μετά, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων, αφήνοντας πίσω της ένα μεγάλο κενό στην οικογένειά της και σε όλους εμάς τους φίλους της που τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε.
Κάθε φορά που βλέπω την Απελευθέρωση τη θυμάμαι ακόμα πιο ζωηρά αφού δεν περνά μέρα που να τη φέρω στη σκέψη μου. Μου λείπεις Φίλη μου. Εύχομαι να ανταμώσουμε ξανά και να συνεχίσουμε την κουβέντα μας από κει που την αφήσαμε.
Σ’ αγαπώ!